Czy zauważyliście tę ogromną ilość informacji, docierającą do nas każdego dnia? Zastanawialiście się kiedyś, ile z nich jest tak naprawdę istotnych? Bez ilu nie moglibyście normalnie funkcjonować? Na jak długo zostają one w naszej pamięci?
Spektakl o tym samym tytule, wyreżyserowany przez Małgorzatę i Kamila Baryła w pewien sposób na nie odpowiada, ale przede wszystkim skłania (albo nawet zmusza) do refleksji.
Bo czy nie warto czasem na chwilę się zatrzymać? Przerwać ten codzienny bieg i pomyśleć czy w nieustannym pośpiechu, w świecie przepełnionym danymi, liczbami i statystykami jest miejsce na tytułową miłość?
A jeśli nawet nie na samą miłość, to po prostu na uczucia? Czy potrafimy autentycznie i wrażliwie reagować na rzeczywistość? Czy jest nam przykro, bo w głębi duszy odczuwamy ten smutek, czy może tylko dlatego, że wydaje nam się, że powinno być nam przykro?
Samo stawianie tych pytań świadczy o tym, mówiąc kolokwialnie, że nie jest z nami aż tak źle. Być może po prostu potrzebna jest machina, która działałaby na zasadzie sita, przesiewając sprawy ważne od tych nieistotnych. Machina ta pozwoliłaby nam wreszcie zrozumieć proces, w którym mimowolnie uczestniczymy.